Strona główna / Trzeci obieg / PRZYZWOICI BANDYCI Wiesław Sokołowski cz.3

PRZYZWOICI BANDYCI Wiesław Sokołowski cz.3

wywiad z Wiesławem Sokołowskim 

PRZYZWOICI

BANDYCI

 

cz. 3

 

Znałem i miałem do czynienia z różnymi „wielkoludami” poezji.  Z zasady jakaś przebiegłość świeciła im z oczu. Można przypuszczać, że pisanie wierszy było takim jakimś pretekstem czy wręcz kamuflażem,  bo przecież wielu z nich odwalało inną robotę, dziś częściowo wiemy jaką. O tym będzie także  w mojej książce „Głos spod murawy”.  Natomiast ci wierni sobie i swojej twórczości byli spychani na manowce i ginęli w ciszy zapomnienia, a niektórych tych oporniejszych po prostu zabijano, a robiono to w białych rękawiczkach.

 

***

- Piszesz w języku polskim

WS

- Tak, bo to jest mowa w której się wychowałem, mowa w której myślę. Zresztą słowa nie można zastąpić obrazem.  Obraz  jest znakiem o zasięgu może szerszym i dlatego jest tak bardzo preferowany przez tych różnych „kapłanów” globalizmu. Jednak obraz nie jest w stanie dać to co słowo...   Obraz może prowokować, może szokować – słowo  jednak ma dar kreowania naszej myśli, ma dar budowania naszej wyobraźni.

 

- A co z naszą literaturą, co się z nią dzieje.

WS

- Żyję wśród książek a one mówią, że bez słowa, własnego słowa nie ma duchowej suwerenności. By ukatrupić  Naród, niszczy się słowo i lekceważy się poetów. A bez słowa stajemy się ślepcami, stajemy się atrapą, zbędnością.

 

- Nie odpowiedziałeś  na moje pytanie. 

WS

- Na pewno powstaje ciekawa literatura, ale ona nie jest preferowana przez tych, którzy  decydują o tym.  Dlaczego tak się dzieje? Proszę odpowiedzieć samemu na to pytanie. Ja mogę tylko dodać tyle, że taka jest realizowana polityka i to na wielu poziomach. Cel jest oczywisty.

  

- O jakim mówisz celu.

WS

- A choćby o takim, cyt:

"Jeżeli chodzi o Polskę, to sądzę, że macie zbyt duży przyrost ludności. 15 milionów ludzi gwarantowałoby równowagę”  - tak mówił w wywiadzie, udzielonym ukazującemu się w PRL tygodnikowi "Kultura", prof. Dennis L. Meadows, twórca raportu "Granice wzrostu"  opublikowanego przez KLUB RZYMSKI. 

- Literatura jest pamięcią,  literatura polska jest pamięcią  Polaków.  By więc osiągnąć zamierzone cele trzeba pozbyć się właśnie tej polskiej literatury. I to się chyba robi. 

WS
- Jakby  na to nie patrzeć  Ojczyzna nasza przecież obecnie "krwawi ludźmi". Przypomnijmy, że GUS podał niedawno alarmujące dane: z 2 mln Polaków przebywających na zarobkowej emigracji, ponad 1,4 mln nie ma ukończonych 39 lat. W tym 226 tys. osób to dzieci do 15-tego roku życia. Co gorsza exodus ten odbywa się w dobie zatrważająco małej liczby rodzących się dzieci. Warto zauważyć, że w 2012 r. urodziło się w Polsce 386 tys. osób, zaś zmarło 385 tys.  Zatem przyrost naturalny nie istnieje. Pod względem wskaźnika urodzeń Polska zajmuje obecnie 212 miejsce, na 224 kraje świata. Czy więc założenia „KLUBU RZYMSKIEGO” nie są wprowadzane w życie na naszych oczach?

- Czyli, jest to jakiś globalny atak, aby nas tu nie było ... W ten scenariusz znakomicie się wpisuje inna wypowiedź, że „polskość jest chorobą” i tym podobne zdumiewające wynurzenia.

WS

- Mówiąc z innej beczki, można przeczytać dziwne zdanka naszych wiodących poetów, oto jedno z nich:

Polska jest 1000-letnim niemowlęciem (milenijny bobas), bez rysów, bez kształtu, bez  f o r m y, z jakąś tylko potencjalną metafizyką (ani heretyków, ani metafizyków, ani inkwizytorów), potencjalną misją  i  d o ś w i a d c z e n i e m  nieprzetrawionym. 

Nie chcę nawet podpisywać tych cytatów, bo przecież są to poeci z tej najwyższej niby półki. A są to wypowiedzi, które są bardzo na rękę tym  różnych reformatorom, którzy już bez żadnych osłonek chcą i usuwają np. Mickiewicza czy Sienkiewicza w naszych szkół.


- Tak, polityka w takich sytuacjach wciska się nawet przy zamkniętych okiennicach i drzwiach  w nasze zacisze domowe. Powiem ci szczerze, że w jakiś dziwny sposób odbierałem ten Twój udział w  MARSZACH PAMIĘCI na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.

WS

- A niby dlaczego?  Pomyśl, kto skorzystał ze śmierci tych ludzi z 10 kwietnia. Mają władzę i co robią? Pomyśl jak się zachowują, jakie nonsensy wygłaszają, jak deprawują i za jakich mądrali się uważają.

- Może o to chodzi, że nie mamy szansy przetrwania jeśli nie będziemy posłuszni. 

WS

- No dobrze, posłuszni, ale komu? Czy mamy być posłuszni tym, którzy godzą w nasze interesy czy mówiąc mniej elegancko, po prostu grabią Polskę  z prawa i z lewa.  Pomyśl, przecież obszar bycia tu sobą w zatrważający sposób się skurczył. Ci co nas ciągle strofują czy wręcz pouczają zioną na kilometry swoją dyspozycyjnością;  są bardziej nadzorcami niż obywatelami wolnego kraju. Pięknie mówił w swoim kazaniu ks. biskup Józef Zawitkowski w Bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela na Starym Mieście w Warszawie w Trzecią Rocznicę  Smoleńską.

http://www.youtube.com/watch?v=PZdgAKyBoZ4   

A czy wszyscy myślą tak w kościele jak nasz Biskup, to już inna para kaloszy. Kościół się tak do końca nie zlustrował, władza także i mamy to co mamy.

 

Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Józef Zawitkowski

z wizytą w Rawce 2003 roku.

   

w pierwszym rzędzie: córka Ewa oraz  Agnieszka (Jaga) Sokołowka i Wiesław Sokołowski
w drugim rzędzie: Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Józef Zawitkowski 

 

 

 

 

 

 

 

 

Archiwum ZA : wpis skreślony ręką Jego Ekscelencji Ks. Biskupa  Józefa Zawitkowskiego w czasie wizycie w siedzibie ZA w Rawce w 2003 roku

 

Co kilka lat przerabiany kolejne szaleństwa. Pamiętam tę euforię solidarnościową z roku 81, pamiętam tych ludzi, ich pewność. Pamiętam tych ogrągłostołowych wybawicieli, pamiętam  butę tych głosicieli prawd wręcz ostatecznych. Czas zrobił swoje, obnażył, że były to nakręcane manekiny, które właściwie tymi gadkami osaczali ludzi, kanalizowali ich wyobraźnię, by mieć wolną rękę w  demontowaniu i zawłaszczaniu dla siebie i obcych naszego kraju.  

 

- No skoro tak bardzo się angażujesz, to nie rozumie dlaczego idziesz z tym swoim transparentem na końcu pochodu.   „My zawsze na końcu, my znów szliśmy na końcu” tak notujesz swoją obecność w tym swoim  ponad  50 km maszerowaniu.

WS.

- Na początku marszu idą ci najważniejsi, albo ci co się za takich uważają. Na końcu jest większa cisza, jest coś bardziej budującego i pełniejszego niż  wynurzenia tych  deptujących sobie po piętach „gadających głów”. Przecież polityka, należy do „gadających głów”. Jeśli  nie mówisz a tylko idziesz, to przecież nie mieścisz się w tym ich obecnym kanonie. Wcześniej zaczepiano nas, teraz dali sobie już spokój. Zamykamy MARSZ PAMIĘCI, zamykamy pytaniem: Boże mój a gdzie jest nasza duma – i niech tak już zostanie.

   

 

 Marsz Pamięci  Plac Zamkowy Warszawa 2013

- A o czym byś tak chciał powiedzieć z tzw. bieżących  spraw.

WS.
Jest ich wiele. Proszę ostatnio. Telefon. Pani "dziennikarka" pyta czy gotów jestem udzielić wywiadu, a nasza rozmowa ma dotyczyć patriotyzmu,  a dokładniej patriotyzmu lokalnego, bo ich redakcja robi taką akcję dotyczącą tego tematu.  

Jednak obok pojawia się inna notatka, która tłumaczy w jakiej akcji i pod czyim patronatem to wszystko się odbywa. Ale o  tym dowiaduję się dopiero mając  
przed sobą wydrukowany tekst. 

Tak więc stałem się uczestnikiem akcji pod patronatem Prezydenta RP Komorowskiego. Pani „dziennikarka” wie jakie mam przekonania, bo dzwoniąc do mnie mówiła, że przegląda właśnie nasze pismo TRWANIE. Jak taką sytuację nazwać. Skąd się biorą tego typu ludzie.    

Coraz częściej dotykam czegoś co trudno mi wytłumaczyć. Proszę,  popatrz ma moją  stronę  www.trwanie.com  -  w środkowym polu  odszukaj filmy z najnowszej historii. Znalazłem je w internecie i umieściłem linki do tych filmów.  Ktoś  jednak chyba wszedł na moją stronę i zablokował je, bo te filmy w internecie sobie fruwają nadal.   Trudno mi pojąć, te „zabawy” tych naszych rodzimych „rzezimieszków”, którzy uskuteczniają tego typu profilaktykę. Wiem, że mogę im naskoczyć, ale o czym to świadczy, że mogą wejść wszędzie i zrobić z Tobą co zechcą. I właściwie robią to.

 

- Rzeczywiście sprawdziłem, jest tak jak mówisz. Dla  próby wkładam   pierwszy film zablokowany. Jestem ciekawy jak długo on tu pobędzie.  Film wyjątkowy. Warty  zapamiętania >www.youtube.com/watch 

WS.

- Analizujmy naszą rzeczywistość, mamy jakiś częściowy dostęp do informacji, mamy też otaczającą nas przestrzeń  na wyciągnięcie ręki. Analizujmy, porównujmy i wyciągajmy wnioski.  Należy stawiać proste pytania, bo nawet jeśli są to skomplikowane sprawy, to w taki czy inny sposób  sumują się one. Inaczej mówiąc po owocach ich poznamy...   
Z tej  analizy jednoznacznie wynika, że Polska jest  wypłukiwana z polskości od środka. Stosuje się różne sposoby, by wyzuć nas z siebie; byśmy stali się bardzo podatni na różne manipulacje, obce wręcz niegodne; np.  przyzwoitość  jest coraz bardziej uznawane za  frajerstwo, zachowanie honorowe za coś co nie ma żadnych perspektyw. Służalczość, prostytucja włącznie z tą polityczną ma wyznaczać i określać nowe horyzonty, ma budować nowoczesność. A sądy są narzędziem deprawacji i niszczenia ludzi ducha winnych.  Wygląda to nieraz tak, ze sądy potrafią tylko kreować zło, to jest już patologia do kwadratu.  

  

-  czy za daleko się nie posuwasz. 

WS

- pomyśl, w jaki sposób można egzekwować jakiekolwiek prawo od osób czy nawet całych społeczności, które są przez lata, przez dziesięciolecia pozbawiane jakichkolwiek praw. Właśnie o tym będzie w jakiejś części mówiła moja kolejna książka pt. „Głos spod murawy”.  Prawo jest i było  używane do niecnych spraw, do okaleczania czy wręcz do zabijania.   Na to nie może i nie powinno być zgody.

 

 projekt okładki do nowej książki WIESŁAWA SOKOŁOWSKIEGO pt. Głos spod murawy. Wykorzystano akwarelę JURREGO ZIELIŃSKIEGO (1977)

- oj, czy nie posuwasz się za daleko.

WS

- A dlaczego mam się nie posuwać – jak ty powiedziałeś – „za daleko”. Ja tylko próbuję opisać to, co nas tutaj ciągle spotyka. Nie wymyślam rzeczywistości, nie wymyślam faktów. Opisuje to, co doświadczyłem i doświadczam nadal i co pokazują mi  różne dokumenty.

Zacząłem od siebie od swojej rodziny. Nie szukam wrogów - jeśli  już, to odkrywam ich blisko siebie, są wręcz na wyciagnięcie ręki. I nie jest to kadr czarno-biały, ale coraz więcej ludzi jest wpuszczanych pod wodę i jak karpie wypływają oni tam, gdzie różni spece wyrąbują dla nich przeręble. Chcesz zaczerpnąć odrobinę świeżego powietrza a już jesteś na patelni ich pomysłów, ich programów, ich pozbawionych głębi i przyzwoitości rojeń.

  

- Za kilka miesięcy kończysz 70 – lat. Zarząd Zrzeszenia Artystycznego ZA rozsyła pismo do różnych struktur państwowych i samorządowych w tej sprawie informując o tym fakcie. Co myślisz o tym.

WS

- Tak, tak. Bez względu jak się  zachowa administracja, nie trzeba chować głowy w piasek. Nie trzeba ukrywać swojej obecności i udawać, że wszystko jest w porządku. Administracja ma swoje priorytety, ma swoje dyrektywy instrukcje, ale ma także minimalne luzy, choć jak rozmawiam z tymi ludźmi, te luzy są z dnia na dzień coraz bardziej ograniczane. Są oni, niestety przykro mi o tym mówić, mentalnie coraz bardziej odlegli od naszej  kultury, a może nigdy w niej nie byli. 

A poza tym rzeczywiście stuka mi  siedemdziesiątka i  może ona powoduje to, że rzeczywistość staje mi przed oczami ale bez tych polityczno-ideologicznych upiększeń i przeinaczeń.

 

 Wiesław Sokołowski, wystawa poezji ROZARIUM 1976 Warszwa.
Na kłodzie drewnianej napisany wiersz

prowokować rzeczywistość
to znaczy stwarzać ją -
i to w każdej chwili
w każdym momencie
ryzykując sobą

sobą jako jedynym
instrumentem
powołanym do rzeczy
niebywałych
a nieraz nawet i ostatecznych

PS. Ten wiersz okazuje się,
że ma także innego autora.
Ktoś popracował nad tym
aby tak się stało...

 

-  Twoja twórczość jest obszerna, wielotorowa, jednak chyba wiersz jest sprawą dla ciebie kluczową. Co więcej,  zostałeś odznaczony KRZYŻEM KAWALERSKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI/ RESTITUTA POLONIA za tą całą gehennę jaką zgotowali Tobie i Twojej najbliższej rodzinie. Zresztą, jest coś w tym imponującego, ta Twoja  blisko 50 - letnia wędrówka po SZLAKU KRÓLEWSKIM  w Warszawie. Teraz dołóżmy do tego te Twoje  ponad 50 km maszerowanie z Janem i z transparentem – wierszem  „Boże mój a gdzie jest moja duma”  w Marszu Pamięci przecież także po Szlaku Królewskim w Warszawie.
A nie mówiąc o reszcie – przecież masz za sobą  wiele innych akcji, działań, wystaw. Tego nie da się  tak wykluczyć, skreślić, wymazać, zataić. I  są Twoje książki, wprawdzie w małych nakładach, ale zawsze będzie można je wznowić.

 

WS

- Ja wiem, że dla tych, którzy rozdają karty w  mojej okolicy nie ma to większego znaczenia, ale trzeba dawać świadectwo swoją obecnością. Jednak żyć pośród tego typu ludzi nie jest łatwo. To wszystko było możliwe tylko dlatego, że miałem wokół siebie kilkoro rozumnych życzliwych mi ludzi, jak np. Jerzy Juliusz Emir znakomity poeta, Zygmunt Trziszka pisarz krytyk, Jurry Zieliński  art.malarz, którzy w jakiś dziwny czy wręcz podejrzany sposób zakończyli swoje życie jak zresztą  wiele innych znakomitych twórców. Mogę chyba i tak powiedzieć, że w tym nieszczęściu, jakie nam tu w Rawce zgotowały kolejne  władze, miałem absolutne szczęście, bo los wynagrodził mnie, a mam tu na myśli żonę moją Agnieszkę (Jagę) Sokołowską, zresztą dla której dedykowałem i dedykuję nadal swoją twórczość. Ale jest to inna rozmowa i może na inną okazję.

 

 -  Jeśli pozwolisz tak na zakończenie  przytoczę jeden z  twoich ostatnich wierszy  W KRAJU MOIM UPODLONYM. Tego typu poezję  o zabarwieniu patriotycznym  chyba niezmiernie trudno pisać. 

WS

-  Znałem i miałem do czynienia z różnymi „wielkoludami” poezji.  Z zasady jakaś przebiegłość świeciła im z oczu. Można przypuszczać, że pisanie wierszy było takim jakimś pretekstem czy wręcz kamuflażem,  bo przecież wielu z nich odwalało inną robotę, dziś częściowo wiemy jaką. O tym także będzie  w mojej książce „Głos spod murawy”.  Natomiast ci wierni sobie i swojej twórczości byli spychani na manowce i ginęli w ciszy zapomnienia, a niektórych tych oporniejszych po prostu zabijano, a robiono to w białych rękawiczkach.
Bo co się okazało, że o losie innego człowieka bardzo często decydują tutaj pospolite kanalie, których namnożyła się chmara na różnych szczeblach naszej władzy. Że tak jest, zdradza ich język, słowo i te godzące w nas  decyzje.

 

  

grudzień 2013
rozmawiał Wiktor Czarniecki

PRZYZWOICI BANDYCI część pierwsza

PRZYZWOICI BANDYCI  część druga 

WIESŁAW SOKOŁOWSKI

i jego książki

  Kliknij na miniaturkę, aby powiększyć zdjęcie. Kliknij "zamknij", aby wyjść.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•