Poeta organizuje chaos, a dezorganizuje szablon, stawia nowe pytajniki starym odpowiedziom i wyłania sprawy nowe ku nowym odpowiedziom – on schodzi do źródeł, z których się rodzą teorie. W tym sensie i tylko w tym stoi poeta ponad partiami i teoriami; pracuje jednak wśród tych samych trzech wymiarów, jakie ma kultura, a nie w wymiarze czwartym, poza przestrzenią i czasem.
„Słowo i czyn” 1913